De Clan Van Ongevalle

Acht jaar geleden gooide pater familias Jan Van Ongevalle (51) radicaal het roer om. Hij verkocht zijn bloeiende modeboetiek in Knokke, trok met de rugzak door Azië en kwam terug met een nieuw levensdoel dat uiteindelijk resulteerde in The Pharmacy. Wat ooit begon als een bescheiden cocktailbar is ondertussen uitgegroeid tot een familiale business waarin dochter Hannah (29) en zoon Ran (24) een sleutelrol spelen. Portret van een clan waarin bloed dikker is dan water en een shotje rum al wel eens voor elf uur in de ochtend geserveerd wordt.

Jan, laat ons beginnen bij het begin. Je studeerde af aan de hotelschool van Koksijde. Waarom heb je nooit iets met dat diploma gedaan?

Na zes jaar ijzeren discipline achter het fornuis, hield ik het voor bekeken. Ik ging liever aan de slag in de kledingzaak van mijn ouders. Na mijn huwelijk besloot ik samen met mijn echtgenote een modeboetiek te openen.

De zaken gingen goed en toch besluit je te verkopen?
Klopt. Na 25 jaar, drie maanden en elf dagen was het tijd voor iets nieuws.

Het klinkt alsof je de dagen hebt afgeteld.
De eerste twintig jaren waren fantastisch. Tot we een overnamebod kregen. We weigerden. Maar vanaf toen begon het te malen in mijn hoofd.

Om uiteindelijk vijf jaar later de knoop door te hakken en de wijde wereld in te trekken.
Ja, eerst maakten we een reis met het gezin. Daarna ben ik er even met mijn vrouw tussenuit geweest om vervolgens alleen voor drie maanden naar Azië te vertrekken. Met enkel een rugzak en beperkt reisbudget. Zonder creditcard of telefoon. In de miljoenenstad Hanoi kwam ik mezelf tegen.

Was het ook een spirituele reis langs boeddhistische tempels?
Neen, want de tempels zijn na een tijdje inwisselbaar en boeddhisten zijn ook maar gewone mensen die achter de hoek van de straat sigaretten roken, pintjes drinken en op hun GSM tokkelen.
Na drie maanden keer je terug en wat dan?
Mijn echtgenote werkte nog steeds in de mode en ik was gemotiveerd om de allerbeste huisvader ooit te worden. De kinderen naar school te voeren, te koken en te strijken, de was en de plas… Ik wou het allemaal perfect doen, maar al na drie weken werd de routine dodelijk en kon ik tot mijn grote opluchting aan de slag als kelner in een brasserie.

Ik kan me de achterklap in Knokke al inbeelden. Van succesvol zaakvoerder naar kelner.
Ach, als je je dat aantrekt word je depressief.

Hannah: Er werd gefluisterd dat papa een midlifecrisis had. Terwijl hij in onze ogen een daad van moed stelde. Iedereen zou af en toe eens uit zijn comfort zone moeten treden. Door niet de gemakkelijkste weg te kiezen, was hij voor ons een inspirerend voorbeeld.

Jan: Ik werkte als kelner tot ik voldoende had gespaard om weer te vertrekken. Dit keer ging de reis naar Thailand, Birma, Laos en Cambodja. Na mijn terugkeer wou ik zelf een zaak beginnen, maar een pand vinden in Knokke is moeilijker dan zes maanden lang met 100 euro in Azië te overleven. In afwachting van de perfecte locatie werd ik barmanager in het casino van Knokke en Oostende. Anderhalf jaar later was het zover. Op de dag dat ik de sleutels van The Pharmacy in handen kreeg, gaf ik mijn ontslag.

Heb je nooit getwijfeld aan de ligging van het pand?
We wilden bewust geen centrale locatie omdat we dan iedereen over de vloer zouden krijgen. We hadden een welomlijnd publiek voor ogen. Mensen met interesse voor de betere spirits.

Je spreekt over we…Waren de kinderen in dat stadium ook al betrokken?
Hannah woonde in het buitenland en Ran werkte als barverantwoordelijke in Gent, maar in ons gezin wordt er altijd gesproken in termen van ‘we’. Het clangevoel domineert. Misschien ook daarom dat Hannah geen moment twijfelde toen ik haar vroeg mee in de zaak te stappen. De volgende dag gaf ze haar job op en keerde ze terug naar België. Rans antwoord was echter negatief.
Ran: Ik was tevreden met mijn job en het samenwerken met familie boezemde me angst in.
Hannah: Een jaar later later moesten papa en ik naar Londen voor het wereldkampioenschap cocktails en wou hij wel een week inspringen.
Ran: Het voelde alsof ik er altijd gewerkt had en uiteindelijk heb ik dan toch de sprong gewaagd.

Het financieel risico boezemde jullie geen angst in?
Jan: Al na enkele maanden draaide The Pharmacy goed. Het feit dat Hannah de Belgische finale van Diageo World Class won, gaf ons een extra push.
Ran: Tijdens de zomermaanden bedienen we 200 tot 250 klanten per dag.
Hannah: Ja, dan moeten we zelfs twee shifts draaien. Wat nog niet wil zeggen dat we er rijk van worden. Iedereen binnen de sector weet dat de gloriedagen van de horeca voorbij zijn. De lange werkdagen houd je alleen vol als je gedreven wordt door passie. We werken heel intens samen, maar elk van ons heeft de vrijheid om daarnaast ook zijn eigen ding te doen. Terwijl ik als bartender vaak geboekt wordt voor feesten in het buitenland, concentreert papa zich op workshops en consultancy en werkt Ran samen met zijn vriendin aan nieuwe concepten. Maar in alles wat we doen, loopt onze familieband als een rode draad. Dat is de lijm die al onze nevenprojecten en persoonlijke stijl verbindt.

Hoe zou je ieders persoonlijke stijl omschrijven?
Hannah: De cocktails van papa zijn rock ’n roll. Alles is mogelijk. Rietjes van zeven meter lang, geserveerd op een bijbel met zweepjes en handboeien. Je kan het zo gek niet bedenken. Ran is de driesterrenchef onder ons omwille van zijn uitzonderlijk smaakprofiel. Terwijl ik mijn rol als bartender eerder benader vanuit mijn opleiding als actrice. Ik vertel verhalen bij mijn cocktails.

Wie cocktails creëert, moet ook proeven… Zijn er bepaalde regels die jullie in acht nemen? Zoals geen alcohol voor 12 uur ’s middags?
Jan: Het is altijd wel ergens in de wereld 12 uur.
Ran: Vorige week vierden we het einde van het seizoen en zaten we al om half elf ’s morgens shotjes rum te drinken.
Hannah: Ja, één keer per jaar laten we ons volledig gaan. Maar zolang het enkel bij cocktails blijft, heb ik nooit last van een kater.
Jan: Drinken is voor ons gerelateerd aan werk. Ik heb slechts één fles Campari in huis die enkel geopend wordt bij bezoek. Afgelopen zomer heb ik zes weken lang bewust geen druppel alcohol gedronken en mij gefocust op gezonde voeding. Ondanks de lange werkdagen voelde ik me energieker dan ooit.
Hannah: Gezond eten blijft in onze job wel een uitdaging. Ik werk vaak op feesten met uitstekende catering en na een lange dag is het verleidelijk om langs de buffetten te passeren.
Ran: Vroeger aten we vaak nootjes en ongezonde snacks tijdens het werk, maar nu bereidt mijn vriendin elke avond een warme maaltijd voor het personeel van The Pharmacy en dat maakt toch een enorm verschil.

Jullie spreken altijd over ‘wij’, maar wat met de twee andere leden van het gezin?
Jan: Mijn echtgenote is nog steeds actief in de mode, maar is achter de schermen altijd aanwezig. Onze jongste dochter Noa is net afgestudeerd en moet haar weg nog kiezen.
Ran: We omvat ook mijn vriendin, de vriend van Hannah en onze twee bartenders Keith en David. Ze maken deel uit van onze uitgebreide familie.
Hannah: Het is niet evident om mensen te vinden die klikken met onze familie. We zijn een beetje prettig gestoord. Als we zestien uren hebben gewerkt, willen we nog even samen lachen en onnozel doen.

Heeft de jongste dochter studies gevolgd met het oog op een toekomst binnen The Pharmacy?
Jan: Net als Hannah en Ran volgde ze kunsthumaniora. Ze liep even hotelschool maar is afgehaakt.
Ran: Ik heb ook nooit mijn diploma behaald. Na het vijfde jaar humaniora ben ik als model naar Tokyo vertrokken. In de hospitality wereld telt toch vooral de ervaring in de praktijk. Al wil ik me nu wel meer verdiepen in boekhouding.
Hannah: Ik haalde vroeger 28% in wiskunde, maar als er nu een openstaande factuur is, weet ik het meteen.

Jullie ontdekten op autodidactische wijze de kunst van het cocktails mengen?
Hannah: Inderdaad. Door veel te lezen, te luisteren en te observeren hebben we de kneepjes van het vak geleerd. Onze bourgondische opvoeding speelde daarbij enorm in ons voordeel. Van kindsbeen mochten we al mee op restaurant waardoor ons smakenpallet al op heel jonge leeftijd werd ontwikkeld. Zo was mijn broer op driejarige leeftijd verslaafd aan olijven en blauwe kaas. Onze culinaire interesse heeft er ook toe bijgedragen dat we workshops met chefs organiseren. Die kruisbestuiving en ‘food pairing’ heeft erg veel bijgedragen tot het internationaal succes van The Pharmacy. Omdat we door autoriteiten als Gault Millau in bepaalde opzichten worden beschouwd als restaurant. Vooral mijn broer heeft daar een belangrijke rol ingespeeld.
Jan: Ik had al heel snel door dat hij een uitzonderlijk smaakprofiel had.

Wil je hem als vader dan niet richting hotelschool duwen?
Jan: Neen, omdat kinderen zelf hun keuzes moeten maken. En uiteindelijk was de kunsthumaniora een ideale vertrekbasis.
Ran: Inderdaad. Tijdens de lessen fotografie leerde ik visueel te denken en oog voor detail te hebben. En dankzij de toneelopleiding heb ik als bartender geen last van podiumvrees. Het profiel van onze klanten is immers ouder en succesvol waardoor je als jonge twintiger toch wel enigszins geïmponeerd wordt. Enige zelfzekerheid is dan wel een must. Ik had misschien wel koksschool willen volgen voor de discipline, maar heb twee linkerhanden. Ik kan zelfs geen ajuin snijden.
Hannah: De kunsthumaniora heeft ons ook leren omgaan met kritiek. We geven niet op als iets niet meteen op applaus wordt onthaald.

Zal Noa jullie straks vervoegen in de Pharmacy?
Jan: De kans is groot, maar voorwaarde is wel dat ze het uit passie doet en niet als een manier om veel geld te verdienen want dan zoekt ze beter een gewone job.

Jullie herhalen dat geld geen drijfveer is, maar ondertussen draait de zaak wel op volle toeren. Aan welke zaken geven jullie belachelijk veel geld uit?Ran: Ik kan me op veilingen blauw betalen aan oude flessen Martini, Campari, Ricard… Het is een soort vintage fetisj. Het boeit me om de smaken van veertig jaar geleden te proeven. En daarnaast bezoek ik in mijn vrije tijd graag restaurants.
Hannah: Dat doen we allemaal graag, maar ik durf ook veel geld uit te geven aan kleding. Mijn dressing heeft de grootte van een winkel. Ik kan er een uur tussen de rekken zitten en genieten. De passie voor mode zit in onze familie. Mama heeft een uitzonderlijk gevoel voor stijl en papa werd dit jaar genomineerd als best geklede man van België.
Jan: Ik word daarin fantastisch begeleid door mijn echtgenote.

Zowel Hannah als Ran hebben een relatie. Gebeurt het nog dat jullie als gezin zonder aanhangsels op vakantie gaan?
Hannah: Jazeker. In juni hebben we ons gedurende een week intens uitgeleefd in een party village van Club Med. Vrienden begrepen niet wat we daar gingen zoeken, maar dat is nu eenmaal het wilde kantje van de familie Van Ongevalle.

Wat is het gekste dat jullie ooit al hebben meegemaakt?
Hannah: Drie jaar geleden werden Ran en ik geboekt voor een feest in Spanje. Ter plaatse ontdekten we dat de gastheer één van de rijkste mensen ter wereld was. Ferran Adria van El Bulli was toen één van de chefs die zorgde voor de catering en Marc Ronson stelde er zijn nieuwste single Uptown Funk voor. Ik heb mezelf toen wel even in de arm geknepen. Daar stonden we dan als kleine Belgjes uit Knokke.
Ran: Het feestje op het jacht van Abramovich staat ook voor altijd in mijn geheugen gegrift. Bij zonsondergang mixte ik er cocktails voor Leonardo DiCaprio en Salma Hayek. Het was een hallucinante ervaring.
Hannah: De gedachte dat ik die job aan Ran moest doorgeven, maakt me nog steeds gek. Het feest was op 30 december in Saint Barts. Aangezien het twintig uur vliegen is, zou ik niet op tijd thuis zijn om de verjaardag van mijn vriend te vieren. Hij is heel begripvol voor mijn drukke werkschema maar 31 december en 23 september – de dag dat onze relatie begon – zijn nu eenmaal heilig.
Jan: Het huwelijksfeest in het museum Rodin was toch ook indrukwekkend. Er liep meer personeel dan gasten rond. Maar we hebben nooit achterhaald wie het gelukkige paar was. Ze waren ons onbekend, maar zonder twijfel ontzettend rijk.
Ran: Niet dat rijkdom een criterium is voor ons. In The Pharmacy is iedereen welkom.
Hannah: Zolang er maar respect is. In de beginperiode hebben we ooit een echtpaar buiten gezet omwille van hun neerbuigende houding naar een andere klant.

Is respect de belangrijkste waarde die je als ouder aan je kinderen wou meegeven?
Jan: Absoluut. En we zijn blij dat de partners van onze kinderen dezelfde waarden delen. We zullen nooit naast onze schoenen lopen. Als een evenement door plots stormweer in het honderd dreigt te lopen, voelen we ons niet te goed om een handje te helpen. Internationale evenementenorganisatoren zoals Profirst werken graag met ons omwille van onze flexibiliteit en boeken ons soms voor de meest uitzonderlijke feesten.
Hannah: Daarnaast vragen de klanten van The Pharmacy ons ook regelmatig voor hun privéfeesten omdat ze weten dat wij discreet zijn. In België regeert nog altijd de bescheidenheid. Persoonlijk heb ik het er soms moeilijk mee. Je mag niet zeggen dat je internationaal succes geniet, maar op die manier speelt het natuurlijk ook wel in ons voordeel.

Geen plannen om een vestiging van de Pharmacy in het buitenland te openen?
Jan: Ik weet wel een heel mooi pand in Bali, maar dat is te lang vliegen.(lacht) Op korte termijn staan er nog twee nieuwe projecten op de planning maar het is nog te vroeg om daarover al iets te zeggen.
Ran: Ik kan al wel iets zeggen over de nieuwe frisdrank die ik met mijn vriendin lanceer onder de naam van ons bedrijfje: Two Birds and a Dash. De eerste smaak krijgt de naam Opal Basel Soda, verwijzend naar één van de vier verschillende soorten basilicum waaruit een thee-extract werd getrokken. Met een gelimiteerde oplage van 1800 flesjes ambiëren we een exclusief distributienetwerk van cocktailbars en restaurants. En op termijn zullen we misschien speciale edities lanceren voor bepaalde evenementen, maar het is me niet in de eerste plaats om het geld te doen. Dit is iets waarvan ik al lang droomde en nu moest doen. Zoniet zou ik het me binnen tien jaar betreuren.

Ik zie op je arm tattoos van vogels. En bij Jan de tattoo van een ring… Zijn tattoos ook een familiale passie?
Ran: Mama noemde me altijd haar vogeltje. Daarnaast staan vogels symbool voor vrijheid en de wereld ontdekken.
Hannah: Ik heb net als mijn zus en mama het Japanse teken van vrouwelijkheid in de nek. En daarnaast nog een tattoo op mijn middenrif die ik samen met mijn vriend liet zetten om onze tweede relatieverjaardag te vieren. Mijn zus is zes jaar jonger, maar heeft al meer tattoos dan ik. Je kan dus wel stellen dat het een familiale passie is.
Jan: Inderdaad. Ik koos voor een tattoo als trouwring. En liet onder andere ook het logo van The Pharmacy en de namen van mijn vrouw en kinderen tatoeëren.

Hoe vieren jullie kerstmis als gezin?
Hannah: Al drinkend. (lacht)
Ran: We nemen de vijf beste flessen uit The Pharmacy mee naar huis en laten ons volledig gaan.
Jan: En we bereiden veel te veel eten. Het is een magische avond waaraan we veel belang hechten omdat we niet vaak de kans krijgen om allen samen te zijn. Op kerstavond is The Pharmacy per definitie gesloten.
Hannah: Voor mij betekent kerstavond het begin van een week feest en cadeaus. Ik ben op 27 december jarig en mijn vriend op 31 december.

Volgend jaar stap je in het huwelijksbootje met je Franse vriend. Is het niet moeilijk om een feest te plannen als je elke dag nieuwe ideeën ontdekt?
Hannah: Inderdaad, maar gelukkig geven we twee feesten. Op 23 september trouwen we een eerste keer in Portugal omdat we elkaar daar zeven jaar geleden hebben ontmoet. En daarna volgt er nog een feest in Knokke, maar daarvoor is nog geen datum vastgelegd. We zijn nu eenmaal impulsieve beslissers. Drie weken na onze ontmoeting besloten we al te gaan samenwonen.
Jan: Mijn vrouw en ik deden nog beter. Na de eerste avond is ze nooit meer weggegaan. Als je je hart volgt, kan het niet misgaan. We vierden dit jaar onze dertigste huwelijksverjaardag.
Hannah: Als we in iets geloven, gaan we ervoor. Na vier maanden liet Ran de naam van zijn lief tatoeëren

Dus het cliché van de ware liefde klopt? Je voelt het meteen?
Hannah: In mijn geval wel… Omdat ik op dat moment in het buitenland woonde en me overal thuis voelde zolang hij maar bij mij was. Hij geeft me de ruimte waarin ik mijn dromen kan waarmaken. Als hij zelf ambities zou koesteren, zou ik me wegcijferen voor hem. Omdat ik mateloos liefheb. Maar nu is het omgekeerd. Als er morgen een opdracht binnenloopt waarvoor ik een maand naar het buitenland moet, zal hij me volgen.

Koesteren jullie een kinderwens?
Hannah: Ooit wil ik wel kinderen maar nu is het nog te vroeg. Ik heb nog te veel dromen na te jagen.

Je bent enorm ambitieus, maar hoe bewaak je de lijn tussen platte commerce en authenticiteit?
Hannah: Die vraag wordt ons vaak gesteld.
Ran: Door trouw te blijven aan onszelf.
Hannah: Tijdens cateringopdrachten zullen we toegankelijke cocktails serveren, maar wel altijd geserveerd volgens de regels van de kunst en afgestemd op het doelpubliek.

Je schreef ook een boek. Vanwaar die beslissing?
Hannah: Omdat ik uitdagingen nodig heb. In 2013 openden we The Pharmacy. In 2014 wonnen we de award voor de beste cocktailbar van België en World Class. En op 31 december 2014 ben ik gecrasht omdat ik niet wist wat mijn volgende uitdaging zou zijn. Op dat moment van vertwijfeling heb ik besloten een boek te schrijven. Vier maanden lang heeft het me bloed, zweet en tranen gekost om mijn verhaal te schrijven maar het is me gelukt. Voor 2016 had ik niet meteen een concrete uitdaging, maar eind september kwam het voorstel van Njam om mij een eigen televisieprogramma te geven. En 2017 wordt het jaar waarin ik trouw en mijn dertigste verjaardag vier.
Ran: En in 2018 is ze depressief. (lacht)
Jan: En in 2019 ga ik dan op pensioen.(lacht)

Denk je daar soms aan?
Jan: Dat is in het verste van mijn gedachten. Ik zie mezelf op mijn oude dag nog steeds werken als gastheer in onze gezellige bar.

Woord Pascale Baelden
Beeld Jean Van Cleemput