Belg in het buitenland: Laetitia Villeroi

door Dennis Valerius · 16/01/2019

De droom om op cruiseschepen te gaan werken, wordt door veel jonge mensen gekoesterd. Maar hoe begin je aan zo’n avontuur en wat staat je tussen de schotten van zo’n varend hotel te wachten. Dat vraagstuk hield ook ons bezig, tot we kennis maakten met Laetitia Villeroi. Zij trok enkele jaren geleden haar stoute schoenen aan en solliciteerde succesvol voor een cruise job. Tussen twee contracten in, maakte ze tijd om even langs te lopen op de Lazy Monday redactie en haar verhaal te doen.

De 23 jarige Laetitia stortte zich op een hotelmanagement opleiding in Brussel om zo snel mogelijk haar buitenlandse ambities waar te maken. Na een stage in Spanje en Hongarije en een minder geslaagde missie bij Club Med in Italië, was ze twee jaar geleden klaar voor het échte werk. Via een jobbeurs in Londen kwam ze in contact met verschillende cruisemaatschappijen maar Silversea Cruises was de eerste die een lijntje uitgooide. Laetitia beet onmiddellijk en voordat ze het goed en wel besefte, mocht ze haar woonplaats Affligem verruilen voor een cabine aan boord van een Silversea cruiseschip. “De eerste twee contracten heb ik gewerkt als serveuse. Niet direct mijn ding, maar ik wilde zó graag op een cruiseschip aan de slag,” getuigt ze met een twinkeling in haar ogen. Gedurende twee contracten van telkens zes maanden werkte Laetitia tien uur per dag in de restaurants van het grote schip. “Het is totaal onvergelijkbaar met het werken aan wal,”aldus Laetitia. “De eerste dagen zijn overweldigend. Je komt aan boord en kent niemand. Als enige Belgische sprak niemand mijn taal en ook de opleiding op het schip is zeer beperkt.” Laetitia hield haar hoofd boven water en raakte al snel verslingerd aan de dynamiek onder de collega’s. “Mijn eerste ‘cabin mate’ waarmee ik ook in het restaurant werkte, is nog altijd een van mijn beste vriendinnen.” Het beschrijft de intense combinatie van samenwerken en dicht op elkaar leven.

Hoewel de Silversea cruiseschepen niet behoren tot de grootste ter wereld, heeft ze toch 230 collega’s. “Ons schip telt ongeveer 30 verschillende nationaliteiten die hun eigen gebruiken en manieren hebben. Collega’s leer je beter kennen in de ‘crewbar’ of tijdens de vele personeelsactiviteiten die op en rond het schip worden georganiseerd. Silversea besteedt veel aandacht aan het welzijn van de crew. De bingo-avonden onder collega’s zijn échte toppers. Een beetje corny maar ó zo leuk.” Fijne collega’s of niet; het komt erop neer dat je je werk graag doet. Na haar tweede contract besloot Laetitia om niet meer als serveuse terug te komen. Voordat ze twee maanden vakantie nam, solliciteerde ze voor een job aan de front office. “Een job achter de receptie was hetgene waarvoor ik in de eerste plaats aan boord kwam. Het was dan ook zalig om te horen dat ik bij terugkomst in deze positie mocht starten.” De werkdagen van Laetitia zijn nu gevuld met hoofdzakelijk administratieve taken. Daarbij heeft ze veel contact met klanten en collega’s van andere afdelingen. “In september ga ik terug opnieuw zes maanden als receptioniste, maar mijn uiteindelijke doel is de functie van Guest Relations manager.”

De reisdroom van Laetitia is op twee jaar tijd al meer dan in vervulling gegaan. Er zijn immers weinig leeftijdsgenoten die al op zoveel plaatsen in de wereld zijn geweest. Van de VS tot Australië, van China tot IJsland en van het Amazonegebied tot Noorwegen. Laetitia zette al voet aan zoveel wallen, dat ze zelf de tel is kwijtgeraakt. “De stad die tot nu toe het meeste indruk op me maakte, is zonder twijfel Sydney. De cultuur, de sfeer en de geschiedenis van de stad maken het een fantastische plek om te zijn.”

Na drie contracten neemt Laetitia met ons dus even de tijd om een tussentijdse balans op te maken.
“Als ik erover nadenk is het een ongelooflijk verhaal. Ik word betaald om te reizen… natuurlijk is het hard werken en zijn er ook nadelen aan het cruisen. Zo ben je zeer weinig thuis en ben je écht op jezelf aangewezen.” Laetitia doet ons geloven dat werken op een cruiseschip niet voor moederskindjes is. Tóch kan ze iedereen aanraden om minstens één contract te doen. Zelf geeft ze zichzelf nog zeker twee jaar op het water, maar weet nog niet wat er nadien volgt. Terug in België komen wonen, ziet ze voorlopig nog niet zitten. “Als ik tussen de contracten door thuis ben, begint het na enkele weken al te kriebelen. Ik heb de smaak te pakken en denk dus nog niet na over werken aan wal.”